Door Olav Heijt
Als ik aan kom rijden zit een rustig ogende John nog aan zijn bureau. We hadden niet echt een tijd afgesproken, maar ‘als je toch zit te wachten kun je net zo goed nog wat doen’. Werk ligt er in zijn geval altijd wel. Ondanks de verkoop van zijn BMW/MINI vestigingen in Goes en Roosendaal aan het Brabantse ‘Renova’ zijn de dagen nog steeds erg vol. ‘Ik ben geen stilzitter van huis uit,’ lacht hij, maar dat had ik al wel begrepen. Ik ken hem nog van ooit. Altijd opvallend door zijn markante snor, maar die is in de loop der jaren wat korter en grijzer geworden. Tijd tekent, maar ik moet zeggen dat het in dit geval zeker geen negatieve invloed op hem heeft gehad. Zijn kantoor voelt als een huiskamer. ‘Ik zit hier vaak. Hier kan ik me goed concentreren en heb alles bij de hand’. Dat blijkt ook wel uit een heerlijke bak koffie.
Zorgen voor het gezin
John is duidelijk een ‘zakenman’, maar zeker ook een echte ondernemer. Vaak krijg je zoiets mee van huis uit. Er zit altijd wel wat in de overgesprongen genen. Niet dat zijn ouders een eigen bedrijf hebben gehad, maar toch merkt John bepaalde eigenschappen op bij zichzelf, die hem bekend voorkomen. Ondanks zijn duidelijk aanwezige capaciteiten koos zijn vader indertijd toch voor een ‘veilige’ baan. Als chauffeur bij de gemeente Goes vervulde hij netjes zijn ‘plicht’. Tijden waren anders en je neemt met een eigen zaak toch een bepaald risico. Zorgen voor het gezin met 5 kinderen stond ook bij zijn vader hoog in het vaandel. ‘Mijn moeder heeft dan toch wel meer de ondernemersgeest’, vervolgt John. ‘Zij was echt van het organiseren, ook al was dat toen meer in de gezinssfeer’. Voordat John in de ‘autobranche’ terecht kwam werkte hij als technisch werkvoorbereider/tekenaar en verkocht hij brandstoffen voor de ‘Shell’. ‘In die hoedanigheid kom je al snel langs verschillende autobedrijven’. Dat was dan ook het bruggetje naar de autoverkoop. Na tien jaar Fords te hebben verkocht vond hij het welletjes. ‘Wat ik voor een baas kan, moet ik ook voor mezelf kunnen’, dacht John stoer.
‘Lucratieve hoek’
Met geld dat hij via het organiseren van toeristische snuffelmarkten bij elkaar had gespaard en een fikse lening bij de bank, sprong hij in het diepe. Echt eng vond hij het niet. ‘Ik had wel het idee dat ik wist waar ik mee bezig was, wat toch wel een bepaalde rust geeft’. John is vrijwel altijd op zijn gemak en dat straalt hij uit. Ook nu. Genoeg om handen maar vooral geen stress. Vanuit de binnenstad verhuisde hij jaren geleden naar de locatie op het Goesse industrieterrein ‘De Poel’. Daar begon het avontuur echt. Het contact met de ‘landeigenaar’ was er als overbuurman al jaren, maar nooit was er de mogelijk een deel van de grond over te nemen. Ook de gemeente had al eerder haar zinnen gezet op de ‘lucratieve hoek’, maar kregen na ieder contact nul op rekest. Na jaren ‘goedemorgen buurman’, bleek de ‘schapenboer’, dan toch bereid afstand te doen van het gewilde stuk boerenland. ‘We hadden altijd wel een klik’, vervolgt John. ‘Hij wist wel wat ik graag wilde, maar ik legde er geen druk op. Op die manier kweek je misschien onbedoeld wel een gunfactor, waardoor ik uiteindelijk als eerste de kans kreeg’. Met welwillende medewerking van de gemeente door een deel van de kavel vrij te geven voor ontwikkeling maakt John zijn eerste droom waar. Het was de aanzet voor het hedendaagse, prachtige industrieterrein met een unieke zicht locatie.
Innerlijke tevredenheid
Een bijna logisch gevolg was dat er door de overname van collega’s meerdere locaties achter aan kwamen. Met vestigingen in Vlissingen, Bergen op Zoom en Roosendaal maakte John zijn droom waar. ‘Mijn dromen gaan zeker niet over het vergaren van veel geld’. Wanneer heb je het goed gedaan in het leven? Voor John ligt dat antwoord heel duidelijk niet in spullen, maar zeker wel bij zijn gezin en familie. ‘Die innerlijke tevredenheid heeft niets met geld te maken. Natuurlijk is het geen straf om te kunnen genieten van mooie spullen, maar het uiteindelijk echte geluk zit toch in je hart. Ik heb een schat van een vrouw en 3 prachtige kinderen. 4 Kleinkinderen zelfs’, lacht hij gelukkig. ‘Mijn vrouw Ilona staat als een huis achter alles wat ik doe. Daarnaast steunen we onze kinderen zo goed als we dat kunnen. Ook dat heeft weer niets met geld te maken. Ze weten gelukkig allemaal heel goed wat er gedaan moet worden om wat centjes bij elkaar te krijgen. Dat hebben we ze wel meegegeven. Natuurlijk is het heel makkelijk te geven, maar daar leer je niemand wat mee. Op eigen benen leren staan is het meest waardevolle wat je mee kunt geven in het leven. We zullen ze altijd helpen, maar voor niets gaat nog steeds alleen de zon op. Hopen dat het zo blijft ook’, lacht John. ‘Uiteindelijk ben ik ook ooit op nul begonnen’.
Zakelijk advies
In mijn ogen heeft John het goed gedaan. Zowel zakelijk als privé. ‘Selfmade’ heeft altijd iets moois, zeker als je het bereikt zonder iemand te benadelen of op een andere manier te schaden. Hij kan oprecht met volle tevredenheid nu al terugkijken op een prachtige carrière, ook al is hij er nog niet klaar mee. Hij zal altijd bereikbaar zijn voor zakelijk advies. Voor zijn kinderen, maar zeker ook voor ondernemers buiten de familie. John is in de loop der jaren verstandig omgegaan met zijn zelf verdiende centjes en investeerde met regelmaat in vastgoed. Een verstandige vorm van pensioenvoorziening in deze roerige tijden.
‘Ik heb altijd een uitdaging nodig’
Zoon Rob gaat verder onder de bestaande naam ‘Auto Ventura’, maar wel op een nieuwe locatie. De nieuwbouw op het industrieterrein waar zijn vader ooit begon neemt serieuze vormen aan en zal medio maart haar deuren kunnen openen. ‘Was ik nog maar wat jonger geweest, dan zou ik zeker nog niet zijn gestopt’. Nee, in zijn hart is hij zeker nog niet rijp onderuit te zakken in een makkelijke stoel om Netflix af te struinen. ‘Het is gewoon te leuk en vooral heel mooi. Ik heb altijd een uitdaging nodig, hoe dan ook’. John gaat zich zeker nergens actief mee bemoeien. ‘Rob weet wat ik voor hem kan betekenen en wat ik in de afgelopen 30 jaar heb gedaan. Op mijn manier en eigen visie. Hij is nog jong en een nieuwe tijd vereist ook nieuw en fris inzicht. Zonder me op te dringen zal ik er altijd voor hem zijn, maar ook voor hem is het belangrijk zijn eigen koers te varen. Zo heb ik het ook altijd gedaan’.
Verwennen is verwaarlozen
Dochter Tessa, de meer creatieve tak van de familie, zit ook niet stil. Naast haar studie lanceerde ze onlangs haar eigen kledingmerk (Tezza Fashion) en heeft ze zich toegelegd op ontwerpen het printen van kleding voor iedere bedrijfstak, maar ook voor haar eigen opgezette kledinglijn. ‘Ze heeft dan wel met onze hulp een geavanceerde druk en printpers aangeschaft, maar de lening van het apparaat is puur zakelijk’. ‘Ze heeft nog geen termijn gemist, ook niet tijdens de Coronaellende’, zegt John trots. Zoon Sjoerd heeft enkele jaren geleden besloten niet meer in het familiebedrijf te werken. Hij heeft voor de modebranche gekozen, iets wat hem zeker op het lijf geschreven is. Hij is eerder service gericht dan erg commercieel en geniet er van wanneer de klanten meer dan tevreden de winkel verlaten. ‘Met Sjoerd drink ik graag een glaasje whisky en hebben dan gesprekken waar het woord auto gek genoeg niet in voor komt’. In gedachten staart John even naar buiten. ‘Er is gelukkig meer in het leven dan auto’s’. ‘Onze kinderen komen niets tekort, maar verwennen is vaak verwaarlozen. Op die manier krijgen ze niet wat ze echt nodig hebben’. zo vindt hij en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.
Recht uit zijn hart
John is een rasechte familieman. Onlangs is er als cadeau voor Vaderdag op verzoek van en voor zijn kinderen een boek over zijn leven tot nu toe geschreven en tevens uitgebracht. Niet te koop, maar puur en alleen voor de familieleden en dan met name voor de kleinkinderen. Een externe schrijver heeft een tijd opgetrokken met alle leden van de familie en hun gedachten vorm gegeven. Gedachten over vader, echtgenoot en ondernemer John. Wie en vooral hoe hij is als vader. ‘Je praat daar niet zo makkelijk over’ zegt John. ‘Wanneer vraag je een kind hoe hij of zij over je denkt. Of je het allemaal wel goed doet?’ Dit boek was echt een ‘eyeopnener’ voor mij. Iedereen doet altijd zijn of haar best als het om opvoeden van kinderen gaat, maar wanneer is het goed? Iedereen is tenslotte anders. Wel schrijft John ieder jaar met kerst voor elk van zijn kinderen een brief. Daarin uit hij zijn gevoel op alle vlakken. Mooi of minder mooi, maar altijd eerlijk. Recht uit zijn hart. ‘Ik hoorde laatst dat ze die brieven bewaren. Dat doet me goed’, zegt hij zichtbaar emotioneel.
‘Ik zou nog liever dood gaan’
Het ondernemerschap heeft John beslist geen windeieren gelegd. De prachtig gelegen, grotendeels met eigen handen verbouwde, woonboerderij is het trotse resultaat. Ondanks hij als zakelijk manager de taken goed weet te verdelen doet hij privé het liefst alles zelf. ‘Wat voor velen een last is, blijkt bij mij juist ontspannend te werken. Ik had volgens mijn accountant de boerderij tien jaar eerder al wel kunnen kopen, maar toen vond ik zelf het risico nog te groot. Wat weinigen weten is dat ik een regelmatig terugkerende nachtmerrie heb gehad. Dan sta ik voor ‘mijn mensen’ en moet ik verkondigen dat we het niet gered hebben. Dat het ophoudt. Echt, ik zou nog liever dood gaan’, zegt hij met een serieus gezicht. Naarmate de zekerheden in de loop der tijd vastere vormen aannamen en ook de kredietcrisis overwonnen werd, durfde ik uiteindelijk wel een van mijn dromen waar te maken’.
Afstand houden
Wat John jammer vindt is dat hij door het ondernemerschap tegen zijn wil een bepaalde status opgelegd heeft gekregen. ‘Ik weet niet wat het is, maar het lijkt soms dat mensen, vooral in de privé sfeer, een beetje afstand houden. Zakelijk gaf dat nooit problemen. Op dat niveau ligt het anders en is het misschien juist vaak weer een voordeel. Als je de juiste mensen naast en achter je weet te krijgen is dat natuurlijk ook geen probleem. ‘Mensen hebben niet zo snel de neiging een praatje met me te maken terwijl ik dat juist heel erg leuk zou vinden. Als mijn vrouw de hond uitlaat is ze bij wijze van spreken na een uur of anderhalf pas terug. Die praat met iedereen en iedereen praat met haar. Mijn rondje duurt altijd wat korter…’